Onvoorwaardelijke liefde

Op weg naar een vriendin voel ik de behoefte om goed in te checken bij mezelf, ik merk dat ik me kwetsbaar voel en op mijn hoede ben. Recent is er iets tussen ons voorgevallen, waarin ik mij veroordeeld en afgewezen voelde. Dat ik zo geraakt werd kwam voor mij uit onverwachte hoek, ik bedenk mij dat we vaak het hardst geraakt worden in contact met hen die ons het meest lief zijn en bij wie we ons juist veilig en geliefd voelen. 

Ik zet de auto stil en check dieper in bij mezelf, dit doe ik door uit te reiken naar het gekwetste deel in mezelf, de Marloes in mij die geraakt is. Dit is het kindsdeel dat eerder geraakt werd op vergelijkbare wijze en daar nu aan herinnerd wordt. 

Kom maar bij me zeg ik tegen haar, terwijl ik uitreik vanuit compassie en liefde. Ik voel dat het pijn doet, in het hier en nu zijn we samen en is het veilig

Terwijl ik mezelf en het gekwetse kindsdeel in mezelf omarm met alles wat er is en de pijn er laat zijn vanuit liefde voor mezelf valt mij een woord binnen; Voorwaardelijkheid. Het voelt alsof onze vriendschap voorwaardelijk is, alleen als ik op een bepaalde wijze reageer mag ik er zijn. 

Het wordt stil in mij.. wetende dat het stuk waarin je geraakt wordt veelal een weerspiegeling is van je eigen innerlijke wereld keer ik het om, ben ik haar juist niet aan het veroordelen omdat zij in een bepaalde situatie anders reageerde dan ik dat zelf zou doen en wijs ik haar daar juist niet om af? En ben ik dan niet zelf degene die voorwaarden aan haar en onze vriendschap hang..? 

Ik focus mij op haar, mezelf en onze vriendschap en voel hoe blij ik altijd word van ons samenzijn. In gedachten omarm ik haar vanuit liefde en compassie en onvoorwaardelijkheid, ze mag er zijn met alles wat er is. Ook als dat betekent dat ze anders reageert dan ik zelf zou hebben gedaan, zij mag zijn zonder voorwaarden. 

Soms wijzen we een ander af uit angst om zelf afgewezen te worden. Je hier bewust van zijn en op zo'n moment de ander omarmen vanuit liefde en compassie met alles wat er is, is helend voor de ander, jezelf en jullie contact. 

Het wordt rustig om me heen en ik start de auto, nu kan ik haar ontmoeten vanuit vrijheid en onvoorwaardelijkheid en er vanuit kwetsbaarheid helemaal zijn zonder dat ik nog op mijn hoede hoef te zijn. Ik voel compassie voor de beweging die ik maakte; afwijzing is een pijn die ik als kind vaak ervaarde en waarvoor ik mezelf wil beschermen, nu ik volwassen ben weet ik en voel ik dat alleen als ik mijzelf afwijs een ander mij af kan wijzen. Zolang ik mijzelf omarm en liefheb weerkaatst de beweging van de ander uit liefde en is er geen afwijzing mogelijk, alleen maar compassie voor de reis van de ander. 

Liefs, Marloes